Zgodnie z przepisem art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego osoba poszkodowana w wypadku może żądać od ubezpieczyciela renty, o ile całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej, bądź zwiększyły się jej potrzeby lub zmniejszyły widoki na przyszłość. Ważną informacją jest to, iż te następstwa powinny mieć charakter trwały, ale niekoniecznie nieodwracalny. Istotny jest także przepis w art. 444 § 2 KC renta ma charakter renty odszkodowawczej, a nie alimentacyjnej – oznacza to, że taka renta przysługuje, jeśli poszkodowany rzeczywiście poniósł szkodę. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego powstanie szkody nie zależy od tego, czy poszkodowany rzeczywiście wykonywał pracę zarobkową, ale czy pracę mógł wykonywać i czy przypuszczalnie by ją wykonywał. Renta nie zawsze jest przyznana na określony z góry czas, chyba że zachodzi możliwość określenia, po jakim czasie ustąpią następstwa uszczerbków doznanych w wyniku zdarzenia.
Inne świadczenia, które przysługują poszkodowanemu
- zwrot wszystkich kosztów, które zostały poniesione w wyniku szkody – w szczególności mowa tutaj o kosztach leczenia, rehabilitacji, sanatorium, preorientacji zawodowej. Wskazane świadczenie to odszkodowanie,
- zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę. Jest to świadczenie wypłacane jednorazowo, przysługuje poszkodowanemu, który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.
Za doznaną krzywdę wszystkie wyżej wymienione świadczenia przysługują łącznie. Co oznacza, że nie ma przymusu wyboru jednego świadczenia.